Міхаіл Іосіфавіч Велер

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Велер. Міхаі́л Іо́сіфавіч Ве́лер (руск.: Михаил Иосифович Веллер; нар. 20 мая 1948, Камянец-Падольскі, Украінская ССР) — расійскі пісьменнік і філосаф, член Расійскага ПЭН-Цэнтра і Расійскага філасофскага таварыства, лаўрэат шэрагу літаратурных прэмій.

Праца

У 1972—1973 гадах працуе па размеркаванні ў Ленінградскай вобласці выхавальнікам групы падоўжанага дня пачатковай школы і настаўнікам рускай мовы і літаратуры ў сельскай васьмігадовай школе. Звольнены па ўласным жаданні.

Уладкоўваецца рабочым-бетоншчыкам цэха зборных канструкцый ЖБК-4 у Ленінградзе. У якасці вальшчыка лесу і землякопа выязджае летам 1973 з брыгадай «шабашнікаў» на Кольскі паўвостраў і Церскі бераг Белага мора.

У 1974 годзе працуе ў Дзяржаўным музеі гісторыі рэлігіі і атэізму (Казанскім саборы) малодшым навуковым супрацоўнікам, экскурсаводам, столярам, ​​забеспячэнцам і намеснікам дырэктара па адміністрацыйна-гаспадарчай частцы.

У 1975 годзе — карэспандэнт завадской газеты Ленінградскага абутковага аб’яднання «Скараход» «Скараходаўскі рабочы», в.а. загадчыка аддзела культуры, в.а. загадчыка аддзела інфармацыі. Першыя публікацыі апавяданняў у «афіцыйнай прэсе».

З мая па кастрычнік 1976 года — перагоншчык імпартнага быдла з Манголіі ў Бійск па Алтайскіх гарах.

З 2006 года вядзе штотыднёвую перадачу на Радыё Расіі «Пагаворым» з Міхаілам Велерам.

Крытыка

• Александр Тарасов. Похабный анекдот (нявызн.). Скепсис. Архівавана з першакрыніцы 14 мая 2012. Праверана 2 лістапада 2014.
• Михаил Бойко. «Большой Хлопок» (нявызн.).
• Марат Салихов, к. т. н.. Михаил Веллер и нигилизм (нявызн.).

Аповесці і раманы

• Рандэву са знакамітасцю (1990)
• Прыгоды маёра Звягіна (1991)
• Ножык Сярожы Даўлатава (1994)
• Самавар (1996)
• Ганец з Пізы (2000)
• Жорсткі (2003)
• Раманы (2003)
• Мая справа (2006)
• Не ножык не Сярожы не Даўлатава (2006)
• Махно (2007)