Іван Кузьміч Сіўцоў
Іван Кузьміч Сіўцо́ў[1] (27 снежня 1922 — 9 лістапада 1959) — беларускі пісьменнік.
Біяграфія
Нарадзіўся ў сялянскай сям’і ў былой вёсцы Бакунавічы (Чэрыкаўскі раён Магілёўскай вобласці Беларусі). У 1940 годзе скончыў школу ў Чэрыкаве і паступіў у Ленінградскае авіятэхнічнае вучылішча. У час Вялікай Айчыннай вайны авіямеханік, удзельнік баёў пад Сталінградам. У 1944 годзе быў дэмабілізаваны па стане здароўя (захварэў туберкулёзам[2]) і вярнуўся на радзіму. Працаваў у Чэрыкаўскім раённым камітэце КП(б)Б. У 1948 годзе скончыў Рэспубліканскую партыйную школу пры ЦК КПБ. У 1948—1950 гадах працаваў у Магілёўскім абкаме КПБ інструктарам, загадчыкам сектара друку. У 1950—1952 гадах супрацоўнік рэдакцыі часопіса «Бярозка», з 1952 года — у рэдакцыі часопіса «Беларусь».
Памёр І. К. Сіўцоў 9 лістапада 1959 года. Пахаваны на Усходніх могілках у Мінску[2].
Творчасць
У друку пачаў выступаць з 1947 ода. Аўтар артыкулаў, нарысаў, апавяданняў, аповесці «Самыя юныя» (1949). Займаўся перакладамі[2]. Аўтар рамана «Нягоды і радасці» (1960).
Член Саюза пісьменнікаў СССР з 1949 года[2].
Зноскі
Літаратура
- Сіўцоў Іван Кузьміч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 14: Рэле — Слаявіна. — С. 425. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14), ISBN 985-11-0035-8.
- Беларускія пісьменнікі: 1917—1990. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. — ISBN 5-340-00709-X
Спасылкі
- Сіўцоў Іван Кузьміч на сайце анлайн-энцыклапедыі «Беларусь у асобах і падзеях»
- Сіўцоў Іван Кузьміч // «Мой край — Магілёўшчына»