wd wp Пошук:

Дэвід Вудард

Дэвід Вудард (нарадз. 6 красавіка 1964 года, Санта-Барбара, Каліфорнія, ЗША) — амерыканскі пісьменнік і дырыжор. На працягу 1990-х гадоў ён стварыў тэрмін «прэквіем», моўную кантамінацыю слоў «preemptive» і «requiem». Гэтым словам ён апісаў уласны будысцкі спосаб напісання музыкі, прызначанай спецыяльна для выканання падчас або незадоўга да смерці суб’екта.[5][6]

Рытуальная служба Лос-Анджэлеса, у якой Вудард працаваў дырыжорам або музычным кіраўніком, праводзіла ва ўжо не працуючым фунікулёры Палёт анёла (Angels Flight) грамадзянскі абрад у гонар ахвяры няшчаснага выпадку Леона Прапорта і яго пацярпелай ўдавы Лолы.[7][8]:125 Ён таксама кіраваў паніхідамі, прысвечанымі дзікім жывёлам, напрыклад, каліфарнійскаму бураму пелікану на абрывістым беразе пляжу, месцы падзення птушкі.[9]

Вудард таксама вядомы сваімі рэпрадукцыямі Dreamachine (Машыны сноў) — лямпы, якая выклікае лёгкія галюцынацыі і выстаўлялася ў музеях мастацтваў па ўсім свеце. У Нямеччыне і Непале ён вядомы дзякуючы сваім публікацыям у часопісе Der Freund (Сябар), сярод якіх ёсць артыкулы на тэмы міжвідавай кармы, свядомасці раслін і парагвайскага паселішчы Нуэва Германія.[10]

Адукацыя

Вудард атрымаў адукацыю ў Новай школе сацыяльных даследаванняў (The New School for Social Research) і Каліфарнійскі ўніверсітэт у Санта-Барбары.[11]

Нуэва Германія

У 2003 годзе Вудард быў абраны дэпутатам у Джунипер Хілс (акруга Лос-Анджэлес), штат Каліфорнія. Будучы на ​​гэтай пасадзе, ён прапанаваў заключыць пагадненне аб пабрацімстве з мястэчкам Нуэва Германія ў Парагваі. Каб ўвасобіць у жыццё сваю ідэю, Вудард адправіўся ў былое вегетарыянска-феміністычнае паселішча-утопію і сустрэўся з яго муніцыпальным кіраўніцтвам. У выніку першага візіту ён вырашыў не ўсталёўваць з суполкай адносін, але знайшоў там цікавы аб’ект для вывучэння ў сваіх наступных працах. Ён асабліва зацікавіўся першаснымі трансгуманістычнымі ідэямі тэарэтыка-распрацоўніка Рыхарда Вагнера і Элізабэт Форстэр-Ніцшэ, якая разам са сваім мужам Бернхардам Форстэрам заснавала гэтую калонію і жыла там на працягу 1886—1889 гадоў.[11]

Вудард і Бероуз, побач з «Машынай сноў», каля 1997 г.[12]:98–101

З 2004 па 2006 гады Вудард узначальваў шматлікія экспедыцыі ў Нуэва Германія, заручыўшыся падтрымкай віцэ-прэзідэнта ЗША Дзіка Чэйні.[13] У 2011 годзе Вудард дазволіў швейцарскаму пісьменніку-раманісту Крысціяну Крахту апублікаваць іх аб’ёмную асабістую перапіску, якая ў асноўным датычыцца паселішчы Нуэва Германія;[14]:113–138 яна выйшла ў свет у двух тамах пад штэмпелем Гановерскага ўніверсітэта Wehrhahn Verlag (Верхан Ферлаг).[15]:180–189 Выданне Frankfurter Allgemeine Zeitung (Франкфурцкая ўсеагульная газета) у сваім аглядзе кнігі адзначае: «[Аўтары] сцерлі мяжу паміж жыццём і мастацтвам».[16] Выданне Der Spiegel (Люстэрка) лічыць, што першы том, Five Years (Пяць гадоў),[17] з’яўляецца «спірытуалістычнай падрыхтоўчай працай» да наступнага рамана Крахта Imperium (Імперыя).[18]

Як лічыў Эндру МакКанн, Вудард адправіўся «ў падарожжа да таго, што засталося ад таго месца, дзе нашчадкі першых пасяленцаў жылі ў радыкальна абмежаваных умовах» і натхніўся на «папулярызацыю культурнага профілю абшчыны і будаўніцтва мініятурнага Байтройтскага опернага тэатра на тым жа месцы, дзе некалі была сямейная рэзідэнцыя Элізабэт Форстэр-Ніцшэ».[19][заўв 1] На працягу апошніх гадоў Нуэва Германія стала больш ветлівым і адкрытым для наведвання месцам, дзе можна пераначаваць, паснедаць і наведаць імправізаваны гістарычны музей.

Машына сноў

З 1989 па 2007 гады Вудард будаваў рэпрадукцыі Машыны сноў,[20][21] страбаскапічнай вынаходкі, распрацаванай Брыёнам Гайсінам і Іэнам Соммервілям. Яна ўяўляе з сябе цыліндр з медзі або паперы з прарэзамі, які круціцца вакол электрычнай лямпы. Назіранне за машынай з зачыненымі вачыма можа выклікаць псіхічныя аберацыі, якія можна параўнаць з адчуваннямі падчас наркатычнай інтаксікацыі ці снамі.[22][заўв 2]

Пасля дэманстрацыі Машыны сноў на Ports of Entry (Партах прыбыцця)[23][24] — візуальна-рэтраспектыўнай мастацкай выстаўцы Уільяма С. Бероуза 1996 года ў Музеі мастацтваў акругі Лос-Анджэлес, Вудард пасябраваў з аўтарам вынаходкі і падарыў яму на яго 83 (і апошні) дзень нараджэння «Багемскую мадэль» (вырабленую з паперы).[25][26]:23 Папярэдняя машына была прададзеная ў 2002 годзе прыватнаму калекцыянеру на аўкцыёне Sotheby’s (Сотбіс), а апошняя—аддадзена маёнткам Барроуз у часовае карыстанне і выстаўлена ў Spencer Museum of Art (музеі мастацтваў Спенсера).[27]

Зноскі і заўвагі

Заўвагі

  1. Швейцарскі класік-мовазнаўца Томас Шміт параўнаў пісьмовы стыль Вудард з другарадным персанажам рамана Томаса Пинчона.
  2. У 1990 годзе Вудард прыдумаў выдуманую псіхаактыўную прыладу, Feraliminal Lycanthropizer (Фералімінальны лікантрапізатар), эфект уплыву якога нібыта з’яўляецца супрацьлеглым аналагічнага дзеяння Машыны сноў.

Зноскі

  1. Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых дадзеных — 2011. Праверана 31 снежня 2019.
  2. Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Берлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #1014196620 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 19 снежня 2014.
  3. (unspecified title) Праверана 10 ліпеня 2019.
  4. (unspecified title) Праверана 4 сакавіка 2021.
  5. Carpenter, S., «In Concert at a Killer’s Death», Los Angeles Times, 9 мая 2001.
  6. Rapping, A., Партрэт Дэвід Вудард (Сіэтл: Getty Images, 2001).
  7. Reich, K., «Family to Sue City, Firms Over Angels Flight Death», Los Angeles Times, 16 сакавіка 2001.
  8. Dawson, J., Los Angeles’ Angels Flight (Маунт-Плезант, Паўднёвая Караліна: Arcadia Publishing, 2008), с. 125.
  9. Manzer, T., «Pelican’s Goodbye is a Sad Song», Press-Telegram, 2 кастрычніка 1998.
  10. Carozzi, I., «La storia di Nueva Germania», Il Post, 13 кастрычніка 2011.
  11. 1 2 Riniker, C., «Autorschaftsinszenierung und Diskursstörungen in Five Years,» ў J. Bolton, і іншыя, рэдактары, German Monitor 79 (Лейдэн: Brill, 2016).
  12. Chandarlapaty, R., «Woodard and Renewed Intellectual Possibilities», ў Seeing the Beat Generation (Джэферсан, Паўночная Караліна: McFarland & Company, 2019), c. 98-101.
  13. Epstein, J., «Rebuilding a Home in the Jungle», San Francisco Chronicle, 13 сакавіка 2005.
  14. Schröter, J., “Interpretive Problems with Author, Self-Fashioning and Narrator, “ ў Birke, Köppe, рэдактары, Author and Narrator (Берлін: De Gruyter, 2015), с. 113—138.
  15. Вудард, «In Media Res», 032c, лета 2011, с. 180—189.
  16. Link, M., «Wie der Gin zum Tonic», Frankfurter Allgemeine Zeitung, 9 лістапада 2011.
  17. Kracht, C., & Вудард, Five Years (Гановер: Wehrhahn Verlag, 2011).
  18. Diez, G., «Die Methode Kracht», Der Spiegel, 13 лютага 2012.
  19. McCann, A. L., «Allegory and the German (Half) Century», Sydney Review of Books, 28 жніўня 2015.
  20. Allen, M., «Décor by Timothy Leary», The New York Times, 20 студзеня 2005.
  21. Stirt, J. A., «Brion Gysin’s Dreamachine—still legal, but not for long», bookofjoe, 28 студзеня 2005 г.
  22. Вудард, нататкі праграмы, Праграма, Берлін, Лістапад 2006 г.
  23. Knight, C., «The Art of Randomness», Los Angeles Times, 1 жніўня 1996.
  24. Bolles, D., «Dream Weaver», LA Weekly, 26 ліпеня—1 жніўня 1996 г.
  25. Амбасада ЗША ў Празе, «Literární večer s diskusí», Кастрычнік 2014.
  26. Вудард, «Burroughs und der Steinbock», Schweizer Monat, Сакавік 2014, с. 23.
  27. музеі мастацтваў Спенсера, Машына сноў, Канзаскі ўніверсітэт.

Спасылкі

Тэмы гэтай старонкі: Катэгорыя·Пісьменнікі паводле алфавіта Катэгорыя·Пісьменнікі ЗША Катэгорыя·Пісьменнікі-постмадэрністы
Змесціва гэтай старонкі з праектаў амерыканскага фонда «Вікімедыя» дасяжнае пад сукупнай ліцэнзіяй CC BY-SA 3.0 і GFDL.

Энцыклапедычны партал «Пісьменства беларускве» piśmienstva.viedy.be