wd wp Пошук:
    ⬜

    Іван Лук’янавіч Саланевіч

    У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Саланевіч.

    Іва́н Лук’я́навіч Салане́віч (1 (14) лістапада 1891, сяло Руднікі Пружанскага павета Гродзенскай губерні — 27 красавіка 1953, Мантэвідэа, Уругвай) — рускі публіцыст, мысляр, журналіст і грамадскі дзеяч.

    Біяграфія

    Нарадзіўся ў сям’і настаўніка Лук’яна Міхайлавіча Саланевіча і Юліі Вікенцьеўны з Ярушкевічаў. Абодва дзяды былі святарамі. Вучыўся ў Гродзенскай і Віленскай гімназіях (да 1912 года). Падчас вучобы Іван выступаў з публіцыстычнымі артыкуламі ў газеце «Северо-Западная жизнь». Пры гэтым, як успамінаў сам Саланевіч, даводзілася некалькі разоў адстойваць з рэвальверам у руках сваю друкарню ад яўрэйскіх рэвалюцыянераў[2].

    Пасля заканчэння гімназіі паступіў на юрыдычны факультэт Петраградскага ўніверсітэта, пасля заканчэння якога (1916) працаваў журналістам. Падчас грамадзянскай вайны ваяваў у Белай арміі. Быў асуджаны да смерці ў Адэскім УК (1920), але вызвалены таварышамі, якія знішчылі, да таго ж, усе дакументы. Пакінуць Расію ў 1920-х гадах не змог праз захворванне на тыф (па іншай версіі праз хваробу сына). Жыў у Маскве, працаваў журналістам.

    Займаўся цяжкай атлетыкай. На лютаўскім Усерасійскім чэмпіянаце 1914 года ў Рызе, заявіўся ў цяжкай вазе (звыш 82,5 кг) пры ўласнай вазе 81 кг, заняў другое месца — 437,2 кг у пяцібор’і[3]. Пазней стаў прафесійным барцом і цяжкаатлетам.

    У 1933 года пры спробе ўцёкаў з СССР арыштаваны разам з братам (таксама спартсменам) і сынам. Усе трое былі асуджаны на 8 гадоў і адпраўленыя ў лагеры ў Карэлію на Салаўкі, адкуль неўзабаве здолелі збегчы ў Фінляндыю.

    З Фінляндыі Саланевіч пераязджае ў Балгарыю, дзе выдае газету «Голос России» (1936—1938) і выступае з артыкуламі, якія выклікалі вялікі рэзананс у колах рускіх эмігрантаў. У 1936 годзе выходзіць кніга «Расія ў канцлагеры», якая атрымала вялікую вядомасць і была адразу перавыдадзена на шэрагу еўрапейскіх моў. У 1938 годзе на Саланевіча здзейснены замах, загінула яго жонка, Тамара Уладзіміраўна.

    Пасля замаху Іван Лук’янавіч пераязджае ў Германію, дзе працягвае публіцыстычную і пісьменніцкую дзейнасць (тут ён піша кнігі «Дыктатура сволачы», «Дыктатура імпатэнтаў», «Вялікая фальшыўка Лютага», «Дыктатура пласта», «Белая імперыя»), выдае газеты «Наша газета» (1938—1940), «Радзіма» (1940).

    На пачатку Вялікай Айчыннай вайны адмаўляецца выступіць у падтрымку Гітлера, за што некалькі разоў арыштаваны, а затым сасланы ў Тэмпельбург. У 1948 годзе пераязджае ў Аргенціну, дзе засноўвае газету «Наша страна» (выдаецца дасюль[4]), стварае Народна-Манархічны рух (дзейнічае дасюль[5]). У Аргенціне выдае кнігі «Народная Манархія» (асноўная праца яго жыцця, найбольш вядомы твор), «Дыктатура імпатэнтаў», «Дыктатура пласта», «Раман у Палацы Працы», «Гаспадары», «Што кажа Іван Саланевіч пра Цара і манархію, пра бальшавізм, пра рускую эміграцыю, пра „Штабс-капітанскі“ (Народна-Манархічным) Рух», «Вялікая фальшыўка Лютага» і іншыя артыкулы. Акрамя таго, выдаў працы сваіх аднадумцаў — Башылава, М. Спасоўскага, Н. Патоцкага, М. Зазыкіна, Б. Шыраева, Н. Былова і іншых.

    У канцы жыцця пераязджае ва Уругвай. Памёр 27 красавіка 1953 года ў Мантэвідэа пасля аперацыі рака страўніка. Пахаваны ў Мантэвідэа на Англійскіх могілках.

    Цытата

    «Ніякія меркі, рэцэпты, праграмы і ідэалогіі, запазычаныя адкуль бы то ні было звонку, — непрыдатныя для рускай дзяржаўнасці, рускай нацыянальнасці, рускай культуры… Палітычнай арганізацыяй Рускага народа на яго нізах было самакіраванне, а палітычнай арганізацыяй народа ў яго цэлым было Самадзяржаўе… Цар ёсць, найперш, грамадская раўнавага. Пры парушэнні гэтай раўнавагі прамыслоўцы створаць плутакратыю, ваенныя — мілітарызм, духоўныя — клерыкалізм, а інтэлігенцыя — які-небудзь „ізм“, які толькі будзе ў кніжнай модзе ў дадзены гістарычны момант». — (Саланевіч І. Л. Народная манархія)

    Асноўныя працы

    Зноскі

    1. ↑ Deutsche Nationalbibliothek, Staatsbibliothek zu Berlin, Bayerische Staatsbibliothek et al. Record #118748831 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 31 снежня 2014.
    2. ↑ http://www.russia-talk.com/sol-bio.htm
    3. ↑ «Цяжкая атлетыка. Даведнік» Аптэкар Міхась Лазаравіч М.: Физкультура и спорт, 1983.
    4. ↑
    5. ↑ https://web.archive.org/web/20030829110725/http://hronos.km.ru/biograf/bio_s/solonevich.html

    Літаратура

    • Саланевіч Іван Лук’янавіч // Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 642—643. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі: Катэгорыя·Пісьменнікі паводле алфавіта Катэгорыя·Пісьменнікі Расіі Катэгорыя·Публіцысты Расіі
    Змесціва гэтай старонкі з праектаў амерыканскага фонда «Вікімедыя» дасяжнае пад сукупнай ліцэнзіяй CC BY-SA 3.0 і GFDL.
    Энцыклапедычны партал «Пісьменства беларускве» piśmienstva.viedy.be