Жан Както

Жан Мары́с Эжэн Клеман Както (фр.: Jean Maurice Eugène Clément Cocteau; 5 ліпеня 1889, Мезон-Лафіт, Францыя — 11 кастрычніка 1963, Мілі-ла-Фарэ, Францыя) — французскі пісьменнік, мастак і рэжысёр.

Біяграфія

Сын адваката і мастака-аматара, які скончыў жыццё самагубствам, калі сыну было 9 гадоў. Не атрымаў сістэматычнай адукацыі. З сярэдзіны 1910-х гадоў увайшоў у мастацкія колы Парыжа, пазнаёміўся з Марселем Прустам, Андрэ Жыдам, Сяргеем Дзягілевым, Пабла Пікаса, Эрыкам Саці і іншымі, аказаў уплыў на Сюррэалізм (затым увайшоў у канфлікт з А. Брэтонам), пазней зблізіўся з Жанам Марэ і Эдзіт Піяф. Быў з’яднаны шматгадовым творчым і любоўным саюзам з акцёрам Жанам Марэ, з якім пражыў разам каля 25 гадоў.

Творчасць

Дэбютаваў паэтычным зборнікам «Лямпа Аладзіна», у якім выявіўся прыхільнікам і паслядоўнікам сімвалізму і імпрэсіянізму, а таксама так званай салоннай паэзіі. Неўзабаве рэзка мяняе погляды і паэтычныя арыентыры. Стратэгіі стварэння моды і кідання яе ў пошуках новага яшчэ да таго, як моду падхапілі іншыя, Както прытрымліваўся ўсё жыццё. Ад эксперыментальных і наватарскіх прац у галіне тэатру і літаратуры ў 1910-я гады (балет «Парад», опера-буф «Маладыя на Эйфелевай вежы», раман «Патамак») у 1920-я звяртаецца да строга класічнай паэтыкі. Адзін з пачынальнікаў французскага і еўрапейскага міфалагічнага тэатру (п’есы «Арфей», «Пякельная машына») і рэфарматар тэатру 1930-40-х («Цяжкія бацькі», «Святарныя монстры»), адзін з заснавальнікаў паэтычнага кінематографу («Кроў паэта», «Двухгаловы арол», «Вечнае вяртанне», «Арфей», «Тэстамент Арфея» і інш.). Ва ўсіх відах мастацтва Жан Както выявіўся, паводле азначэння Ігара Стравінскага, «наватарам высокага рангу».[9]

Зноскі

1. ↑ Jean Cocteau // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.
2. ↑ Jean COCTEAU // NooSFere — 1999. Праверана 9 кастрычніка 2017.
3. ↑ Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Берлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #118521349 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 11 снежня 2014.
4. ↑ Кокто Жан // Большая советская энциклопедия: Кварнер — Конгур — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1973. — Т. 12. — С. 403. — 623 с. Праверана 17 лютага 2020.
5. 1 2 Archivio Storico Ricordi — 1808. Праверана 3 снежня 2020.
6. ↑ Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Берлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #118521349 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 9 красавіка 2014.
7. ↑ Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
8. ↑ http://www.leparisien.fr/essonne-91/milly-la-foret-la-region-devient-proprietaire-de-la-maison-cocteau-19-03-2019-8035470.php
9. ↑ prajdzisvet.org(недаступная спасылка)

Літаратура

• Aschengreen E. Jean Cocteau and the dance. Kobenhavn, 1986.
• Brosse J. Cocteau. P.,1970
• Brown F. An impersonation of angels. A biography of Jean Cocteau. NY, 1968.
• Crosland M. Jean Cocteau; a biography. New York: Knopf, 1956.
• Evans A.B. Jean Cocteau and his films of Orfic identity. Philadelphia, 1977.
• Fowlie W. Jean Cocteau: the history of a poet’s age. Bloomington: Indiana UP, 1966
• Fraigneau A. Cocteau par lui-même. P., 1957
• Kihm J.-J. Jean Cocteau. P., 1960
• Lange M. Cocteau: Prince sans royaume. Paris: J.-C. Lattès, 1989
• Mourgue G. Cocteau.P.,1990
• Oxenhandler N. Scandal & parade: the theater of Jean Cocteau. New Brunswick: Rutgers UP, 1957.
• Sprigge E. and Kihm J.-J. Jean Cocteau. NY, 1968.
• Steegmuller F. Cocteau. A biography. Boston-Toronto, 1970.
• Touzot J. Jean Cocteau. Lyon: Manufacture, 1989
• Caizergues P. Jean Cocteau, quarante ans après: 1963—2003. Montpellier: Centre d’étude du XXe siècle, Université Paul-Valéry, Montpellier III; Paris: Centre Pompidou, 2005
• Jemma-Jejcic M. Jean Cocteau ou l’énigme du désir. Ce que le poète apprend au psychanalyste. Ramonville Saint-Agne: Editions Eres, 2006